Resimlerle Felsefe

Bazen hayat öyle ağır gelir ki insana, ancakpembe gözlüklerle katlanılabilir.Uçmak isteyene deli denmesi de cabası…

Bazen kendimizi kandırırız, buna gereksinimimiz de vardır aslında, çevremiz de bize anlayışlı yaklaşır, belki de uğraşmak istemez…

Bazen en söylersek söyleyelim, karşımızdakinin sınırları bizi sınırlar, uzaylı muamelesi görürüz…

Bazen aklımıza gelene doğruları tam söylecekken, türlü etmenler ve eskimeyen yöntemlerle bundan vazgeçeriz, belki de ikna ediliriz…

Bazen gerçekler o kadar nettir, o kadar gözümüze girer ki, ancak biz daha ön yargımızı aşamamışızdır ve fırsat kaçmıştır…

Bazen, bazı şeyleri hiç öyle düşünmemişizdir, biri kalıpların dışında bir şey söyleyince yaratıcılık bu deyip şapka çıkarırız…

Bazen yanı başımızdaki fırsatları, sahip olduğumuz güzellikleri görmeyiz, illa biri mi anımsatmalı ???

Bazen ne kadar yetenekli olursak olalım, elimizdeki malzeme, bulunduğumuz ortam bir yere kadarsa, biz ne yapabiliriz ki ?…

Bazen sırf insani bir merak uğruna pazarlamacıların tuzağına düşeriz, para verip almak tatlı gelir…

Bazen ne olduğumuza veya ne olmadığımıza bakmadan yanlış şeylere heves ederiz, sonuç şu olur: heveslendiğimizle kalırız yanında bir de hayal kırıklığı…

Bazen herşey o kadar doğal gelir ki insana, senin için dünya o açıdan öyle görünür.Kim ne diyebilir ki ?

Bazen kendinizi bir halt zannedersiniz, bir şey olduğunuzu düşünürsünüz ama sonuçta ineksinizdir…

Bazen kim ne derse desin standardımızın dışına çıkamayız.Standart bir içgüdümüz varsa suç bizim mi ?

ANNENİZ HALA SİZİNLEYSE